Dasara Xhangolli është një nga ato figura që duket sikur e ka marrë dritën nga vetë liqeni i Ohrit. E brishtë në pamje, por e fortë në qëndrim, ajo ka ndërtuar një marrëdhënie të thellë me qytetin e Pogradecit, duke e kthyer artin e saj në një mision për ta treguar këtë vend jo thjesht si hapësirë gjeografike, por si frymë. Qyteti ku është rritur, i shfaqet në çdo rol, në çdo monodramë dhe në çdo fjalë që del nga zëri i saj i qetë e i përmbajtur.
Formuar në regji dhe aktrim, Dasara është një artiste që nuk e njeh kufirin mes skenës dhe jetës. Në Teatrin “Andon Zako Çajupi” të Korçës, në Teatrin Eksperimental “Kujtim Spahivogli”, por mbi të gjitha në Qendrën Kulturore “Lasgush Poradeci” të qytetit të saj, ajo ka vënë themele për një frymë të re teatri, ku artisti nuk është thjesht interpret, por rrëfimtar i realitetit që e rrethon. Si regjisore dhe aktore, ajo ka ditur ta kthejë Pogradecin në një skenë të hapur, ku arti shërben si urë midis traditës dhe brezit të ri. Padyshim Dasarës i njihet kontributi i rikthimit në Pogradec të kinemasë verore, e cila tashmë është degraduar.
Roli i saj në monodramën “Psikoza 4.48”, që i solli çmimin e parë në festivalin ndërkombëtar “Albamono”, mbetet një dëshmi e forcës së saj shpirtërore dhe profesionale. Ajo interpreton me intensitet, me ndjeshmëri dhe me një ndjenjë të thellë përgjegjësie artistike, sikur çdo fjalë që shqipton ka peshën e një dëshmie. Në intervistat e saj, Dasara pranon se rolet që e kanë prekur më shumë janë ato që lidhen me përvojat e njerëzve të zakonshëm, dashuritë e pamundura, vuajtjet, emigracioni, shpresa, të gjitha këto tema që i njeh nga afër, që i ka parë të ndodhin në jetën e përditshme të qytetit ku është rritur.
Pogradeci e njeh si aktoren që nuk u mjaftua me dritat e skenës, por që e solli skenën te njerëzit. Nën drejtimin e saj në Qendrën Kulturore “Lasgush Poradeci”, aktivitetet artistike morën frymë tjetër, festivale teatrore, shfaqje për fëmijë, përkujtime të figurave të letërsisë e artit, ku arti nuk shërbente më si dekor, por si mjet për të mbajtur gjallë kujtesën qytetare.
Në artin e Dasarës gjendet një përpjekje e vazhdueshme për ta çliruar teatrin nga kufijtë e tij tradicionalë. Në duart e saj, çdo hapësirë, një sallë shkolle, një shesh, një oborr muzeu, mund të kthehet në skenë. Ajo nuk e sheh artin si privilegj të elitës, por si të drejtë të përbashkët të komunitetit. Ndoshta për këtë, qyteti e ka pranuar me dashuri dhe e konsideron sot si “vestaljen e liqenit të Ohrit” një figurë simbolike që ruan dhe ndriçon vlerat e vendit të saj.
Në një kohë kur shumë artistë e kërkojnë veten larg, Dasara Xhangolli e ka gjetur të sajën këtu, mes valëve të liqenit dhe në skenat e mëdha kombëtare e ndërkombëtare, ku përfaqëson denjësisht artin pogradecar. Ajo i ka dhënë artit një rrënjë, dhe qytetit një zë që di të flasë me gjuhën e shpirtit.