Në vitin 1998, qyteti i Maliqit u bë dëshmitar i një akti të jashtëzakonshëm solidariteti dhe mikpritjeje ndaj vëllezërve dhe motrave nga Kosova, të cilët u detyruan të largoheshin me dhunë nga trojet e tyre për shkak të agresionit serb. Në këtë periudhë të vështirë, banorët e Maliqit hapën zemrat dhe dyert e shtëpive të tyre për të strehuar dhe ndihmuar qindra refugjatë kosovarë.
Pavarësisht kushteve të tyre modeste, familjet maliqare ndanë gjithçka që kishin. Shumë prej tyre ofruan strehim në shtëpitë e tyre, ndërsa të tjerë kontribuan me ushqime, veshje dhe mbështetje morale.
Për ata që nuk mund të strehoheshin në familje, kinemaja e qytetit u shndërrua në një qendër pritjeje, ku refugjatët gjetën një vend të sigurt dhe të ngrohtë.
“Maliqi, vendi ku gjate luftes ne Kosove , na mirepriti vllazerisht , na hapi dyert me buke e krip e zemer, Jemi mirenjohes gjithe jeten per mikpritjen qe na u eshte bere nga qytetaret e Maliqit !”- shkruante para pak ditesh Alban Berisha per te falenderuar familjet maliqare per mikriptjen e tyre.
Ky akt i lartë humanizmi dhe solidariteti është një dëshmi e vlerave të rrënjosura thellë në kulturën shqiptare. Mikpritja, bujaria dhe ndihma ndaj atyre në nevojë janë parime që kanë udhëhequr gjithmonë popullin tonë.
Në këtë rast, banorët e Maliqit treguan se, pavarësisht sfidave dhe vështirësive të tyre, ata ishin të gatshëm të ndanin gjithçka për të ndihmuar vëllezërit dhe motrat e tyre nga Kosova.
Ky shembull frymëzues i solidaritetit dhe humanizmit mbetet një moment krenarie në historinë tonë kombëtare dhe një kujtesë e fuqisë së unitetit dhe dashurisë për njëri-tjetrin.