Në një kohë kur zërat e sinqertë po zëvendësohen gjithnjë e më shumë nga zhurma e interesave të ngushta dhe pushteteve të shkurtra, emra si Koçi Tahiri qëndrojnë si piketa të rralla të qëndrueshmërisë. Për më shumë se tre dekada, ai nuk ka qenë vetëm dëshmitar i kohës, por një nga ata që e kanë shtyrë atë përpara – me shkrim, me fjalë dhe me vepra.
Tahiri nuk u bë figurë publike nga rastësia. Ai është produkt i përballjeve reale me sistemin, i një mendjeje që nuk u përkul para oportunizmit dhe qëndroi me këmbëngulje në themelet e parimeve sindikaliste, kombëtare dhe demokratike. Në vitet kur fjala ishte rrezik dhe heshtja një alternativë e rehatshme, ai zgjodhi të flasë. Sot, është ndër të paktët që mund të thotë me dinjitet se ka lënë një gjurmë në ndërgjegjen kolektive të shqiptarëve.
Si deputet, si publicist, si udhëheqës sindikal dhe si autor i dhjetëra veprave, Koçi Tahiri nuk e ka ndarë kurrë fatin e tij nga ai i vendit. Ai nuk e ka trajtuar politikën si karrierë, por si mision. Ka luftuar për të drejtën, për fjalën e lirë, për punëtorin, për dinjitetin e atyre që nuk kanë mikrofon por kanë nevojë të dëgjohen.
Dekoratat, nderimet dhe librat janë dëshmi e një kontributi që ka kaluar kufijtë e retorikës. Por ndoshta më shumë se çdo gjë tjetër, ajo që e bën Koçi Tahirin të veçantë është integriteti – një fjalë që shpesh mungon në fjalorin publik sot. Ai është nga ata njerëz që nuk shiten, nuk përkulen dhe nuk harrojnë.
Në një Shqipëri që ka nevojë për shembuj të vërtetë, jo të fabrikuar për auditorin, Koçi Tahiri mbetet një pasqyrë e ndërgjegjes intelektuale që mungon gjithnjë e më shumë në jetën tonë publike. Ai është identitet model i intelektualit që na duhet për të mos humbur orientimin e një shoqërie që ende kërkon drejtimin e duhur.
Nga: Matilda Kurti