Një laps dhe një letër, mora të shkruaj… Ti hedh disa vargje dhe pse shum po vuaj..
Po shkruaj 2 fjalë, dhe sytë rrjedhin lot
Vazhdimin se di si do jet o zot!..
S’jan lot trishtimi për ty më beso…
Me jeten që zgjodhe i lumtur jeto.
Se une si idjote besoja te ti, besoja si e marre te kjo dashuri…
Kur ta dhash fundin u lute për mua, me lote n’dër sy… erdhe m’the të dua..
Të gjitha po ti falja, por tani më kurr Ato veprime s’po të benin burrë.
Tash rri i qetë, nuk je më me mua, nuk po të bezdis… me fjalen të dua.
Asgje nuk ka ndryshuar, jam serisht po unë.
Vec jam më ftohtë, dhe pa ndjenja shumë.
Jam sërish e njejta në vendin e vjetër, por tash e ndryshuar me karakter tjetër.
Koha largohet…nuk di të ndalojë,
E bashkë me kohën edhe unë po shkoj.
Si isha dikur e si jam bër sot, Dje isha njeri e sot jam robot.
Koha sdo ndalet e di do vazhdoj… Si dimri te une qe kurr sdo ndaloj.
E unë nëper stola plaget numëroj,
Mundohem ngadalë e vetme ti mjekoj.
Por çe do jan shumë, perpiqem më kot,
Se ç’do dite mbi to.. bie nje pik lot..